Mabedimize veda

30 Yaşına merdiven dayamış bir Galatasaray'lı olarak Ali Sami Yen'e ilk gidişim 19 yaşına rastlar.Adını bile hatırlamadığım zayıf bir Avrupa takımıyla oynadığımız bir maçtı.Onca sene beyaz ekrandan gördüğüm mabedimize ilk ayak bastığımda hissettiğim duygular bambaşkaydı. Daha sonra üniversite yıllarında maddi imkanların elverdiği kadarıyla Ali Sami Yen'e gittim.2 derbi izledim ve ikisinde de galip geldik.Fenerbahçe'yi Ümit Karan'ın golleriyle 2-0 yendiğimiz maç ve Beşiktaş'ı Florquin'in golüyle 1-0 yendiğimiz maçlara gittim.Bir kaçta lig maçı.Yani Sami Yen'e dair anlatacak çok fazla şeyim yok.Tabii ki bu stada vedamız,o stada defalarca giden taraftarlarımız kadar etkilemeyecek beni ama yine de içimden birşeyler kopuyor.Nice zaferlerin,hüzünlerin yaşandığı mabedimize veda ediyoruz.Son maçımızın Beypazarı Şekersporla olmasının da bende anlamı büyük.8 Yaşıma kadar Beypazarı'nda yaşamıştım.Galatasaray aşkımın başladığı zamanlardı.Babam'la Galatasaray'ımızın Ankara'ya geleceği günü beklerdik hep.Fikstür ilk açıklandığında hep Ankaragücü ile oynayacağımız maçın tarihine bakardık.Sonra anadolunun bir çok şehrini dolaştık ve sonunda Manisa'da kaldık.Ama çocukluğumun geçtiği Beypazarı'nın bendeki yeri ayrıdır.Keşke imkanım olsa da Ali Sami Yen'e gelebilseydim,son kez görebilseydim.Umarım stadımızın şanına yakışır bir veda olur ve en çok bu tezahüratımız söylenir;